HANCOK HLHS: Jagienka

czwartek, 1 grudnia 2016

Jagienka

Urodziła mi się siostra 14 listopada 2016 r.!!!! Ma na imię Jagienka, jest słodka i ma szaro -niebieskie oczy i ciemne blond włosy. Bardzo ją kocham i przytulam się z nią. Ale teraz nie mogę, bo jestem chora. Nie mogę doczekać się świąt, ponieważ to będą pierwsze święta z moją siostrą. Oczywiście nie mogę doczekać się 1 dnia nowego roku.Dzisiaj zostałam w domu z mamą i Jagną było super trochę się z nią bawiłam i uczyłam się.💖☺

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

HLHS - kilka podstawowych informacji

Zespół niedorozwoju lewego serca występuje średnio u 1 na około 5000 noworodków, co daje w Polsce około 75 przypadków rocznie. Przyczyny powstawania tej wady, ani sposoby jej zapobiegania pozostają na razie nieznane.

Ponieważ HLHS jest bardzo poważną i złożoną wadą, nie można podać ścisłego, jednorodnego jej opisu. W każdym przypadku niedorozwój lewej komory połączony jest z innymi defektami, takimi jak np.: zwężona lub zamknięta zastawka dwudzielna-mitralna oraz zastawka aorty, niedorozwinięty łuk aorty lub zwężona jej część (koarktacja), dziura w przegrodzie międzyprzedsionkowej lub w przegrodzie międzykomorowej, powiększona prawa komora i tętnica płucna. Wada ta stanowi ogromne zagrożenie dla życia dziecka, gdyż lewa komora serca – odpowiedzialna za pompowanie krwi do organizmu, jest całkowicie do tego niezdolna. Bez interwencji chirurgicznej w przeważającej liczbie przypadków dochodzi do śmierci w pierwszych dniach po urodzeniu.

Walka o życie dziecka z zespołem niedorozwoju lewego serca musi być podjęta natychmiast po urodzeniu. Jedynie dzięki utrzymaniu cyrkulacji krwi z okresu płodowego, dziecko z HLHS ma możliwość przeżycia do momentu, gdy będzie można przeprowadzić operację.

Możliwości leczenia

Jeszcze kilkanaście lat temu zespół niedorozwoju lewego serca uważany był za wadę uniemożliwiającą życie. Dziś, dzięki rozwojowi chirurgii inwazyjnej, pojawiła się szansa uratowania życia obciążonych nią dzieci.

Chociaż niemożliwym jest przywrócenie prawidłowej anatomii serca, można je chirurgicznie skorygować. Istnieją dwie opcje leczenia: paliatywna rekonstrukcja lub transplantacja serca.

O ile tylko możliwe jest korygowanie defektu serca dziecka, przeprowadzane są u niego minimum trzy operacje w pierwszych latach życia.

Transplantacja serca traktowana jest w Europie najczęściej jako ostatnia szansa w sytuacji, gdy serce przestaje funkcjonować.